Walki Polsko - połabskie ( 983-997)

W 983 r. na Połabiu, po dwudziestu latach panowania niemieckiego, wybuchło powstanie. Powstańcy opanowali Hobolin i Brennę, zmuszając biskupów i feudałów niemieckich do ucieczki. Odżyło pogaństwo. Książę obodrzycki Mściwój uderzył na Sasów i zburzył Hamburg. Przegrał jednak w bitwie nad rzeką Tengerą i musiał się wycofać. Cesarz Otton III (cesarz od 996 r.) w obliczu takiej sytuacji musiał podlizać się Mieszkowi I i zacieśnić związki z naszym chrześcijańskim władcą a później z jego synem Bolesławem I Chrobrym. Zawarto sojusz przeciwko Wieletom i Obodrzycom w obawie przed wzrostem ich znaczenia. Mieszko I, podobnie jak Bolesław I Chrobry bali się że powstanie rozejdzie się na ujście Odry, a później na cale pomorze które nie było łatwym terenem do opanowania a później utrzymania przez samego Mieszka I.
W 985 r. została zorganizowana pierwsza wyprawa sasko-polska. Rok później następna. W latach 991-997 doszło do kilku kolejnych wspólnych wypraw na Wieletów i Obodrzyców. Nie zdołali podporządkować sobie tych terenów, ale przynajmniej ograniczono ekspansywność plemion na sąsiednie ziemie.
Niewiele jest informacji na temat tego konfliktu, natomiast dużo można przeczytać o plemionach Połabskich w książce Artura Szrejtera '' Pod pogańskim sztandarem ".




Słowianie Połabscy