Polska interwencja na Rusi (1068-1069) (1076-1077)
Wielki książę Rusi Kijowskiej Jarosław I Mądry pozostawił po sobie liczne potomstwo. Aby uniknąć wewnętrznych konfliktów wprowadził On zasadę senioratu obejmującą dzielnice kijowską i nowogrodzką i usadził na nim swojego najstarszego syna Izjasława, a pozostałym czterem synom oddał mniej ważne grody w państwie. Taki stan rzeczy utrzymywał się do 1064 roku poniewaz pojawił się ktoś nie pocieszony. Był to Rościsław Włodzimierzowic, syn Włodzimierza Jarosławowicza a tym samym wnuk Jarosława I Mądrego. Po śmierci Włodzimierza w 1052 roku ziemie którymi władał przypadły Izjasławowi co nie podobało się Rościsławowi który postanowił zagarnąć Nowogród co z resztą mu się udało. Następnie wraz z drużyną złożoną z wojów nowogrodzkich napadł na Tmutarakań i osiadł tam, obejmując tamtejsze ziemie. Jego kariera rozwinęła by się bardziej gdyby nie został otruty w 1067 roku.
W Rusi Kijowskiej ogółem mówiąc zrobił się bajzel, każdy z synów chciał jak największej władzy, każdy miał aspirację do tego aby być wielkim księciem kijowskim. Najważniejszą osobą w państwie ciągle pozostawał Izjasław ale jego też nie ominął spór o inwestyturę który panował w Europie w ówczesnych czasach. W okresie władzy Izjasława wybuchały także liczne bunty możnych, nie miał facet lekko. Wszystkie te oraz inne mniej ważne czynniki zadecydowały o wejściu Rusi kijowskiej w nową fazę walk o władzę. Skutkami tego było znaczne osłabienie państwa, liczne najazdy Połowców oraz aż trzy wygnania Izjasława.
Po pierwszym wygnaniu Bolesław II Szczodry postanowił interweniować głównie dlatego że Izjasław nie był dla niego obojętny gdyż był On mężem Gertrudy, córki Mieszka II a więc ciotki Bolesława II. ponadto wiadomym było że wygodniej dla Bolesława byłoby gdyby na tronie kijowskim zasiadał przychylny mu władca. Zorganizował dwie wyprawy. Pierwsza była w latach 1068-1069. Bolesław wraz ze swoim krewnym obrał tą samą drogę na Ruś co jego dziadek Bolesław Chrobry i podobnie jak On, wkroczył do Kijowa bezproblemowo. W Kijowie przestraszono się potęgi Śmiałego, pamiętając zapewne czasy, kiedy to Chrobry wtargnął do ich miasta. Misja została zakończona pełnym powodzeniem.
Grafika przedstawiająca Bolesława Szczodrego, księcia kijowskiego Izjasława, księcia węgierskiego Belę i księcia czeskiego Jaromira, Alphonse Léon Noël, autor wzoru: Fabian Sarnecki, ca 1836; Biblioteka Narodowa
Niedługo po tym wydarzeniu Izjasława znowu wygnano (1073 r.) a tron objął jego brat Światosław II. Ponownie udał się na dwór Polski szukać pomocy. Tym razem Bolesław II zwlekał z interwencją, do której doszło dopiero po śmierci Światosława II w 1076 roku. Wyprawa w latach 1076-1077 zakończyła się ponownie sukcesem, osadzeniem na tronie Izjasława oraz ponownym przyłączeniem do Polski Grodów Czerwieńskich. Niedługo po tym Izjasław został wygnany po raz trzeci, ponownie pojawił się przed Bolesławem II jednak tym razem wiele nie osiągnął. Bolesław doszedł do wniosku że polityka powinna stać ponad więzy rodzinne i postanowił dogadać się z ówczesnym księciem kijowskim i zawarł sojusz który mówił o nieagresji, niepodejmowaniu kolejnych interwencji ze strony polskiej i pomocy militarnej w wojnie z Niemcami, jakiej miała udzielić strona ruska. Był to sukces polityczny Bolesława II.
Co się za to stało z Izjasławem? został wygnany z Polski, udał się na dwór Cesarski Henryka IV, zadeklarował tam, że odda Ruś w lenno cesarskie w zamian za pomoc co spodobało się Henrykowi. Jednak w cesarstwie w tych czasach panowały konflikty wewnętrzne, bunty możnych nie pozwalały na skuteczną interwencję to też Izjasław został (ponownie!) odesłany. Później szukał jeszcze wsparcia u Papieża gdzie udało mu się osiągnąć jego poparcie. W końcu w roku 1077 Izjasław ponownie zasiadł na tronie kijowskim ale jego rządy trwały zaledwie rok.
Izjasław umiera w 1078 roku.